In de fuik
In het nieuwe boek ‘De dwangbuis’ van Koos Neuvel beschrijft hij de geschiedenis van dwang door de eeuwen heen. Zijn ervaringen met de behandeling van de eetstoornis zijn dochter vormen de rode draad. In Stoorzender de podcast blikt hij terug op de dwangbehandeling die Nora kreeg. “Als je eenmaal dwang hebt toegepast kan je moeilijk meer terug.”
De escalatieladder van dwang
Dwang begint vaak klein en escaleert stapsgewijs. Het begon bij Nora toen ze 14 was. Voor haat eetproblemen kreeg ze van de diëtist een eetlijst. Daarop stond per dag precies hoe laat hoeveel ze moest eten. “Dan moet je als ouder als een politieagent erop toezien dat je kind ook echt gaat eten.” Zo werd Koos als vader ongemerkt onderdeel van de dwang.
Streng, strenger, strengst
Nora werd opgenomen in een kliniek. Daar eindigde elke dwangmaatregel in een nog strengere dwangmaatregel. “In de kliniek word je onderworpen aan allerlei regeltjes. Als je niet bijvoorbeeld binnen de tijd iets eet, dan moet je extra eten. Vervolgens kreeg ze sonde-voeding met nieuwe dreigementen: als je dat niet doet wordt je op een gesloten afdeling opgenomen of ga je gefixeerd worden…”
Dwang lijkt erbij te horen
Koos: “In de geschiedenis van de psychiatrie is dwang eigenlijk altijd aanwezig. En het is tegelijkertijd ook iets is wat bijna ongezien is, omdat het vaak als een vanzelfsprekendheid wordt beschouwd.” In de podcast gaat Koos vanaf minuut 42 in zevenmijlslaarzen door de geschiedenis van dwang aan de hand van uitvindingen zoals de dwangbuis, isoleercel en lobotomie.